Winnen of verliezen – Rosalie Griffioen

Je hoort het vaak. Op de radio. Op tv. Bekende Nederlanders met een oproep. Om sterk te staan. En te vechten tegen een ziekte. Want samen kunnen we de ziekte verslaan. En het gevecht winnen. Maar dat is niet zo. En eigenlijk weten zij dat ook wel. Want je lichaam moet het doen. Moet sterk genoeg zijn. Het gaat niet om hoeveel geld er uitgaat naar onderzoek. Naar nieuwe medicijnen of behandelingen. Je lichaam kan het nog steeds opgeven. Dan heb je er niks aan. Jij moet het doen. Jij moet het kunnen. En dat overwinnen. Dat maakt de leugen alleen nog maar groter. Want wie zegt wie een ziekte als kanker kan overleven. Het gaat meer om geluk. Dat lichaam dat het net even iets langer volhoudt dan een ander. Maar niet om hoe hard je vecht.

Want ook degenen die het niet halen hebben gevochten. Vaak net zo hard als de anderen. Soms nog wel harder. Maar het heeft niet zo mogen zijn. Sommige mensen hebben het geluk dat ze nooit kanker krijgen. Anderen krijgen het al als ze heel jong zijn. En om beter te worden moet je wel vechten. Maar dat betekent niet dat er winnaars en verliezers in die strijd zijn. Je kan er niks aan doen als je het niet haalt. Het is niet dat de één net iets harder heeft gevochten dan de ander. Het is een oneerlijke wedstrijd. En eigenlijk mag je het ook niet zo noemen. Want je kiest er niet voor om ziek te worden. En de uitslag is soms al aan het begin van de strijd bekend. En je kunt er niks aan doen. Hoe hard je ook wilt. En hoe graag iedereen om je heen het ook wil. Sterk staan tegenover kanker. Het is goed dat het wordt overgebracht. Maar ook met de hulp blijven er mensen verliezen. En dat is hard.

De afgelopen weken heb ik verschillende blogs geschreven voor AYA. Ik vond het fijn om dit te doen en de reacties hierop raakten me ook. Ik heb veel van mijn ervaringen gedeeld. Sommige dingen zijn misschien herkenbaar en andere niet. Tijdens het schrijven merkte ik dat het me ook opluchtte om mijn gevoelens op te schrijven. Veel dingen heb ik nooit willen of kunnen zeggen. Omdat ik het niet onder woorden kon brengen. Of omdat ik dacht dat mensen die gewoon gezond zijn het toch niet zouden snappen. Door de reacties merk ik wel dat mensen me beter zijn gaan begrijpen. Dat er dingen in mijn leven zijn die zijn veranderd door de ziekte. En dat ze daar rekening mee kunnen houden. Ook al vinden ze het denk ik nog steeds lastig om het te begrijpen. Het heeft vast wel een beetje geholpen om hier begrip voor te krijgen. Als gezond iemand blijft het gewoon lastig om je in te leven in personen die ziek zijn. Of die ziek zijn geweest. Met klachten die zij nooit hebben. Of zullen krijgen. Ik hoop dat ik ook steun heb kunnen geven. Dat ik heb laten zien dat er meer mensen zijn met deze problemen. Dat we niet alleen staan. Bedankt voor alle aardige en fijne woorden en nog heel veel succes met het verder uitwerken van het platform. Want ik denk dat het veel jongeren goed doet.