Voelen dat je iets betekent. Voor iemand anders of voor je zelf. Weten dat je iets kan wat er toe doet. Wat jezelf het gevoel geeft erbij te horen. Dat is lastig. Want hoe hard je ook je best doet. Het idee dat je minder waard bent, gaat niet weg. Je kijkt om je heen en ziet met mensen. Met hun successen en gelukjes. In dingen die jij nooit zult kunnen. Of nooit de kans zult krijgen ze te proberen. Want jij zit gevangen in dat lichaam. Met die ziekte die je elke dag beheerst. En toch wil je het kunnen. Net zo zijn als zij. Net zo slim en net zo goed zijn. Want jouw ziekte mag je niet in de weg staan. Het mag geen betekenis hebben in je leven. Je moet ermee kunnen leven en daarmee ook alles kunnen doen. Wat de anderen ook doen. Je mag niet onder doen voor hen. Je moet sterk zijn. Je mag niet opgeven. Je moet doorgaan tot je het ook kan. Je mag niet denken dat je het niet kan vanwege de ziekte. Dat is geen excuus. Je moet het kunnen. Net als zij. Maar als dat niet lukt. Dan komt het schuldgevoel. Voelt het alsof je niks betekent. Als je het niet kan. Of minder goed. Dan beteken je minder. Vind jij. En je lichaam geeft het gevoel dat je hebt gefaald. Het vindt niet dat het niet erg is. Omdat het voor jou nou eenmaal moeilijker is. Je voelt je ellendig. En ziet al die mensen om je heen. Met hun successen en gelukjes. En je voelt je er alleen maar minder door. Natuurlijk gun je het ze. Maar zelf word je er alleen maar zwakker van. Je verliest te geloven in je zelf. Terwijl je echt wel iets betekent. En je let niet meer op de kleine successen. Want alles is toch altijd minder. En kleiner dan bij anderen. Het liefst stop je dat gevoel weg. Maar het keert steeds terug. Om je te plagen en te vernederen. Want wat jij kan, kunnen anderen beter. Je weet dat je er niks aan kan doen. Maar het gevoel blijft er altijd.