Dubbel interview Dennis en Wally in de bijlage Volkskrant oncologie.
“Een zondagskind”, noemt moeder Wally haar zoon Dennis. En tot die ene dag in april 2014 was dat ook zo. Maar die dag knapte er letterlijk iets in zijn hoofd en bleek hij na onderzoek een kwaadaardige hersentumor te hebben. Daarmee brak een onzekere tijd aan voor Dennis en zijn naasten.
Dennis de Graaf leidde een heerlijk leven. “Ik runde een internationaal direct sales- en marketingbedrijf, met negen franchisenemers in Nederland en 150 brand ambassadors. Een penthouse in Amsterdam. Ik vloog de wereld over als keynote speaker. Ik verdiende veel geld en gaf ook veel uit. Kortom, alles ging me voor de wind.” Tot 3 april 2014. Dennis startte juist met een presentatie en voelde letterlijk iets in zijn hoofd knappen. Vanuit het niets sprak hij met een dubbele tong, kon woorden niet meer vinden en werd erg duizelig. Op de automatische piloot rondde hij de presentatie af en ging naar huis om te slapen. Daarna belde hij zijn moeder Wally, die direct constateerde dat Dennis raar praatte. Dezelfde dag onderging hij in het ziekenhuis enkele tests, waaruit de dienstdoende arts concludeerde dat Dennis overwerkt was. Wally bleef echter aandringen op verder onderzoek. Een neuroloog liet een aantal scans maken, waaruit een heel andere uitslag kwam. Dennis bleek een kwaadaardige hersentumor zo groot als een tennisbal te hebben, die tegen de hersenstam drukte. “Ik was een levende tijdbom en ik werd direct overgebracht naar het academisch ziekenhuis. Ik had geen paar weken later binnen moeten komen, want dan had ik het niet overleefd.”
Mooie vreselijke tijd
Een zware tijd brak aan voor Dennis, zijn ouders en naasten. “Achteraf noem ik het een mooie vreselijke tijd”, vertelt Wally. Een tijd van tegenslagen en meevallers en leven tussen hoop en vrees. Een tijd ook waarin Dennis, zijn ouders en naasten een bijzondere band met elkaar ontwikkelden. “De kracht die je samen ontwikkelt, heeft mij verbaasd.” Kracht die ook zeer nodig was, want het was een tijd van soms moeilijke beslissingen. Dennis’ enige kans was een riskante operatie: hij had 50 procent kans om niet uit de operatie te ontwaken. En als hij het zou overleven, was er een grote kans op een zware handicap. “Minder dan 3 procent kans op volledig herstel”, kijkt Dennis terug. “Maar dat was absoluut genoeg om ervoor te gaan.” De operatie slaagde, maar er was wel tumorvocht in het ruggenmerg gelekt. Al met al onderging Dennis behalve de operatie 36 chemokuren, 31 bestralingen en nog eens 4 operaties en kreeg hij een hersenbloeding en een gordelroosinfectie in zijn gezicht, waardoor hij in een rolstoel terechtkwam en niet meer kon praten. “Ik heb alles opnieuw geleerd”, vertelt hij. Maar juist ook door zijn jonge leeftijd kon hij intensief behandeld worden. Desalniettemin was zijn lichaam na al die behandeling en naar eigen zeggen ‘helemaal soep’. Toch geschiedde het wonder en werd Dennis in maart 2015 ‘schoon’ verklaard. Het enige wat hem nu nog rest zijn aangetaste zenuwen in benen en voeten. “Maar ik heb geleerd te leven met fysieke pijn.” Het leven van Dennis is in vergelijking met de tijd vóór 3 april 2014 180 graden gedraaid. Het opgebouwde werk is weg, de loft in Amsterdam en het snelle leven net zo. Maar Dennis kijkt positief naar de toekomst en staat open voor nieuwe uitdagingen, waarbij hij met zijn verhaal wil inspireren, motiveren en stimuleren.
“Ik moet erop vertrouwen en hoop houden dat het goed blijft gaan. Dat vind ik niet altijd makkelijk.”
Lampionnen
Voor Wally is het nog allemaal heftig. “De vooruitzichten waren zo slecht en dan moet je er vertrouwen in hebben dat het wonder standhoudt. Dat vraagt wel iets van me. Dennis heeft dat totaal niet, hij is vol vertrouwen en dat vind ik heel bewonderenswaardig. Maar als zijn ouders ligt dat voor ons misschien iets moeilijker. Ik moet erop vertrouwen en hoop houden dat het goed blijft gaan. Dat vind ik niet altijd makkelijk”, vertelt ze. Wally vindt het moeilijk om te zien dat het leven van Dennis zo’n radicale wending heeft genomen, maar ziet toch ook de positiviteit. “Elke ochtend, als we wakker worden, overheerst de dankbaarheid.” In de tijden van zware behandelingen en onzekerheid ontstak Wally voor Dennis een lampion tijdens de actie van KWF. Een symbool van hoop en medeleven met alle mensen die met kanker te maken hebben. “En voor ons een symbool van nooit de hoop verliezen, hoe moeilijk dat soms ook is.”